کی بزرگ می شوی؟!

بچه که بودم آدم بزرگ ها یک ضرب المثل داشتند که هی تکرارش میکردند آن هم این که بچه ای که کاری نکرده دعوایش بکنی هم گریه نمی کند. بچه ای که گریه می کند ریگی به کفشش هست. عجیب بود که من هر بار کاری نکرده بودم گریه ام می گرفت. به شدت گریه ام می گرفت. و طبعن متهم درجه اول بودم. تا مدتها این عادت از سرم بیرون نرفت... هرجا که مقصر بودم خشم و عصبانیت و گاهی بی تفاوتی همراهم بود و هرجا که مقصر نبودم قبل از هر حس دیگر اشک آمده بود... 

سال ها گذشت... آن قدر بزرگ شدم که سخت اندوهم را بروز بدهم و فکر کنم پوست کلفت شده ام... فکر کنم حالا من بر احساساتم مسلطم... 

اما نیستم... دیشب فهمیدم که هنوز "من" هایی باقی مانده اند که رشد نکرده اند. در کودکی جا گیر شده اند... وقتی تمام روزت را خوب گذرانده باشی... هزار تا اتفاق خوب افتاده باشد... کافی ست آخر شب... یک نفر چیزی بگوید...  یک جمله ی ساده... و تو گیج و گنگ بمانی و ندانی که برای چه مواخذه می شوی... و به همین سادگی بغض کنی و اشکت در بیاید و تهش وقتی میروی توی تختت و خودت را جمع کرده ای زیر خنکای لحافی که دوست داری... فکر کنی، کی بزرگ میشوی نفس جان کی؟!