دیروز ما دو تا

پیش نیامده بود که اسباب بازی های نفسک را کم کنم. در خانه تکانی ها می شد که شکسته ها و خراب ها را بگذاریم بیرون اما پیش نیامده بود که سالم هایش را سوا کنیم. از چند روز قبل برایش توضیح دادم که دیگر خانه ی مان جا ندارد. باید اسباب بازی هایش را کم کند. برایش توضیح دادم که همه شان را می دهیم به بچه هایی که نیازمندند. اسباب بازی ندارند... . کمدش را خالی کردیم که انتخاب کند. طبیعتا مدام بهانه میگرفت و می گفت همه شان را دوست دارد... تا این که ناگهان با عصبانیت گفت "اسباب بازی هامو بدیم به اون بچه هایی که صورتشون سیاهه؟! نمی خوام اونا بهش دست بزنن!" نمی توانید میزان ناراحتی و نا امیدی ام را حدس بزنید. به خودم گفتم این چجور موجودی است که تربیت کرده ای؟ از یک اتاق اسباب بازی حاضر به بخشیدن یکی شان هم نیست... تازه این طور نژاد پرستانه هم حرف می زند...

قطعن نمی شود بچه را به زور به محبت کردن واداشت! با نا امیدی برایش راجع به رنگ پوست آدم ها توضیح دادم. و این که خیلی از آن بچه ها حتی حمام برای شستن خودشان ندارند... بعد از بین کارتون هایش سه راهزن را مثال زدم که بچه ها در یتیم خانه زندگی بدی داشتند... حرف هایم که تمام شد کیسه ی پلاستیکی را دادم دست خودش و گفتم خودش هرچه را که دوست دارد انتخاب کند یا اصلا انتخاب نکند...

مشغول آشپزی شدم و به شدت بغض داشتم. حس بدی داشتم که گفتنی نیست... چند دقیقه بعد...

_ اونا غذا چی می خورن؟

_ نمی دونم مامانی ولی حتما هرچی که دوست دارن نمی تونن بخورن...

_ پس الان غذا درست کن براشون غذا هم ببریم.... پول دارن برن رستوران؟

_ نه...

_ پس درست نکن بریم براشون چله کباب (چلو کباب) بخریم... اسباب بازی هارو هم بدیم خوشال بشن...