ما یه دم مارمولک می‌خواییم!

فکرش را بکن... یک هفته ده روزی را در یک رخوت عجیب و غریب دست و پا زده باشی... هی بریزی و بپاشی و جمع نکنی... دخترک اسباب بازی هایش را بیاورد توی پذیرایی... تو هم میز لوازم آرایشت را بریزی به هم... اتاقش را زیر و رو کند... تو هم قفسه‌ی کتاب‌هایت را، جعبه‌ی دی‌وی‌دی‌هایت را ولو کنی ... هی هردویتان بریزید و در شلوغی خانه دوتایی حال کنید و یک روز که داری بی حوصله آشپزی می‌کنی بیاید روی پیش‌خوان آشپزخانه بایستد و بگوید "چقده این جا ریخته بی ریخته است!!"
به خودت می‌گویی این یک نشانه است، از عالم بالا! که باید تکان بخوری. می‌روی آرایشگاه. موی هردویتان را کوتاه می‌کنی... میافتی به جان خانه... یک غذای مفصل درست می‌کنی... می‌روی زیر دوش، خنک و سبک می‌آیی بیرون... نفسک جانت از بیرون می آید. ذوق کرده که اتاقش را هم تو تمییز کرده‌ای... تازه داری از خودت راضی می‌شوی که می‌گوید: "دم مالمولکم کو؟!"
بعد یادت می افتد یک مارمولک چند سانتی متری داشته که دمش کنده شده بوده و تو قرار بوده بچسبانی و حالا دمه نیست! معلوم است که بدبخت شده‌ای! وقتی یک نفر در خانه راه می‌رود و مدام غر می‌زند که: "دم مالمولکمو بردی تو جاروبرقی! تو اونو بی دمش کردی! اصن چرا خونه رو تمییز کردی؟ مگه مهمون داریم؟! گریه می‌کنه. دمشو می‌خواد! دمه مالمولکم... دم مالمولکم... "