نفسک نه، همه ی نفس...

شبا این جوریه... همیشه این جوریه... که بعد از خوابیدنش... باقیش مال خودمه... حوالی ده، ده و نیم می خوابه... تا دو سه که بخوابم... فیلم ببینم... گودر، وبگردی... دیگه همه اش خودمم و سکوت... وقتی بچه رو می بره... هم همینه... بازم باقیش منم... سکوته و خودم... فیلم ببینم... وب گردی کنم...
اما نمی دونم چی می شه... چجوریاست... یه شبایی مثل امشب... به محض این که از این در میره بیرون... به محض این که همه جا ساکت می شه... بغض می کنم...
بعد یاد هزار تا چیز بدتر می افتم... که مثلا ظهر بهم گفته مامان زورگو! نمی خوام بقیه ی غذامو بخورم... یا مثلا یاد عصری می افتم که با آبرنگش لباسش رو رنگ کرده بوده و دعواش کردم... گریه کرده و رفته پشت مبل قایم شده... .

به خودم میگم به یکی زنگ بزنم... با یکی حرف بزنم... اما مثل مازوخیست ها می شینم تو سکوت... دست و دلم به فیلم هم نمی ره...
نفسمه که نیست...

بعد هی به خودم میگم عادی بشه برات... طفلکی... عادی بشه برات... 

عادی نمی شه...