من می تونم کاری کنم که همه چی عوض بشه!

 از اونجایی که  در کشور ما سالهاست فیلم ساختن برای بچه ها (نه درمورد بچه ها) فراموش شده، طبیعیه که نفسک هم تجربه ی سینما رفتن نداشت. یه بار حدود سه سال پیش یه فیلم کمدی رو با هم رفته بودیم که حتی یه خاطره کم رنگ هم یادش نمونده بود. این جوری شد که وقتی تلوزیون تبلیغ پاتال و آرزوهای کوچک رو میداد بهش قول دادم میبرمش. هی نشد... هی نشد... تا امروز که شد!
دوتایی رفتیم سینما پردیس. بعد از این که کلی تو اون محیط روحنوازش بازی کرد و آتیش سوزوند رفتیم تو سالن. موقع رفتن یه دختر بانمک که جلومون بود به دوست پسرش اشاره کرد و به من گفت: بهم میگه بیا همسن و سالات اومدن! نمیدونه که این کارتونه ماله دورانه ماست. خندیدیم. دوست داشتم یواشکی بهش بگم اتفاقا من هم بیشتر واسه خودم دوست داشتم بیام و اینو ببینم!
تو سالن به غیر از چهار تا بچه بقیه همه دختر و پسر های جوون بودن! رسما هم همه اومده بودن نوستول بازی! مثلا یه جاییش از این شیر شیشه ای های قدیمی نشون میداد. یه هویی همه میگفتن: آخ از این شیرا! یه جاییش از این چیپس ها باز میکنه که که پلاستیکی بود و یه کاغذ ساده درش منگنه کرده بودن باز همه میگفتن آخ از این چیپسا! .وقتی هم فیلم تموم شد هیچ کس از جاش تکون نمیخورد. همه نشسته بودن آهنگ تهش رو تا آخر گوش کنن! خلاصه کلی دور هم خندیدیم به پاتال و ابروهای پیوندی کیانیان و احتمالا باز مثل بچه گی مون ته دلمون حسرت کشیدیم که کاش یه پاتال داشتیم...