می خوانمت هزار بار، اما تو نمیشنوی

شب تا صبح کابوس دیده ام. کابوس جنگ و خونریزی و درد و گریه... از آن کابوس هایی که میخواهی فرار کنی اما هرچه میدوی انگار خیابان کش می آید... سیاهی ها به تو میرسند و دورت به رقص و زوزه مشغول میشوند... از آن کابوس ها که هرچه داد میزنی صدایی از دهانت در نمی آید و حتی آدم های یک قدم آن طرف تر هم تو را نمی شنوند... از آن کابوس ها که بیدار میشوی برای چند ثانیه، کمی دلگرمی... و بعد... پلک هایت روی هم که می افتند دوباره از همان جای قطع شده ادامه ی کابوس منتظرت نشسته... .
تمام قدرتم را جمع میکنم و اینبار چشمانم را کاملا باز میکنم. به خودم میگویم باید با یکی حرف بزنم... باید حرف بزنم تا از این ترس دور شوم... دست میبرم به گوشی... روشنش که میکنم نور چشمم را اذیت میکند... و هوشیاری ام را بدست آورده ام... آنقدر که بدانم کسی را ندارم که چهار صبح بیدارش کنم... .