یک نفر می‌خواهد بسپارد جان!

می‌دانی یک روزی باید اتفاق بیافتد... خوب می‌دانی که دیر و زود دارد، سوخت و سوز ندارد! اما به خودت می‌گویی هروقت که لازم شد فکرش را می‌کنم... و حتی گاهی هم به طرز ابلهانه ای فکر می‌کنی شاید هم لازم نشد... شاید هم اتفاق نیافتاد...
اما رخ می‌دهد... درست وقتی که انتظارش را نداری... درست وقتی که بیش‌تر از هروقت دیگر تنهایی و خودت را بین زمین و هوا حس می‌کنی... درست وقتی که همه ی آن چه پیش رویت است را تاریک و تیره می‌بینی...
دخترکت می‌گوید جدا شدن یعنی چه؟ توی حیاط دوستم گفته تو پدر و مادرت جدا شده‌اند...
تو محکم ایستاده ای اما درونت چیز فروریخته است... هیچ کس نمی‌فهمد... نباید توقع داشته باشی... این است که به خودت می‌گویی باید حلش کنم... به خاطر بچه... من می‌توانم... یاد حرف دوستی می‌افتی که گفته بود هرچه بزرگ‌تر می‌شود جواب دادن به سوالاتش سخت‌تر خواهد شد...
آرام و شمرده حرف می‌زنی... او بازی می‌کند و تو آشپزی... برایش توضیح می‌دهی که گاهی پدر و مادرها با هم نمی‌سازند... مجبور می‌شوند... وگرنه همیشه باید با هم دعوا کنند... هر جمله که می‌گویی بغض می‌کنی و به زحمت می‌خوری مبادا بفهمد... خونسرد گوش می‌کند... مشغول بازی است... آن جوری که حتی فکر می‌کنی گوشش به تو نیست... اما حرفت که تمام می‌شود می‌گوید: خب شما دو تا جدا نشید باشه؟!

وقتی خوابش می‌برد، هنوز گیج و گمم... خشم و غصه ام با هم قاطی شده است... از آن‌وقت هاست که فکر مرگ می آید سراغم و دوست دارم خلاص شوم از سوال‌های سخت و جواب‌های سخت‌تر...از همه‌ی مشکلات تمام نشدنی‌ام... از همه ی آدم های آزاردهنده‌ی زندگی‌ام... خسته ام... کم آورده ام...
حالم بهم می‌خورد از این‌هایی که می‌نویسند عزیزم به خاطر بچه چرا سعی نمی کنید با هم آشتی کنید؟! چه می‌فهمی تو؟!! اصلا امشب دلم می‌خواهد به زمین و زمان فحش بدهم... شما هم که خوشی زده زیر دلت... برو و جمله‌های قشنگ امیدواری دهنده‌ات را نگه دار برای خودت...
آی آدم‌ها که بر ساحل نشسته شاد و خندان...