این "من" را دوست ندارم

آدم های اطراف من مهربان هستند. این روزها وقتی دور هم جمع میشویم همه با نهایت علاقه سعی میکنند مرا از تنهایی در بیاورند! و اغلب فکر میکنند من آدم سخت گیری هستم.
آدم های اطراف من مهربان هستند اما نمیخواهند درک کنند که چرا پیشنهادشان را رد میکنم. هر بار که کسی را معرفی می کنند، من میخندم... شوخی میکنم و آدم های اطرافم فکر میکنند من سرخوشانه رد میکنم... یک چیزی شبیه از سر شکم سیری!
کسی نمیداند  درست وسط آن خنده ها صدای تو را میشنوم... چشمای تو را میبینم... و ...

و حالم از هرچه رابطه است بهم میخوره...
دیشب را تا حوالی صبح با سر و صدا و شوخی و یک عالمه آدم های مهربان گذرانده ام... که حتی یک نفرشان نمیدانست چند بار تا مرحله ی عق زدن و بالا آوردن همه ی محتویات معده ام رفته ام و برگشته ام!
میبینی... چه گندی زده ای؟ من و این همه نفرت؟
مگر به جز من و تو کسی میداند راجع به آن شب؟!
آغوش تو و اشک های من...
همه چیز را خراب کرده ای... خاطره های من را چرا؟!!
آدم های اطراف من مهربان هستند ولی نمیدانند گاهی زمان همه چیز را حل نمیکند... و تصادفا، این زمان است که باعث میشود قشنگ ترین خاطره ات نه تنها برایت منفور شود که باعث شرمندگی ات هم باشد... . 

به درک که همه چیز را خراب کرده ای... از همان شب دیگر هیچ وقت دلم تو را نخواسته است... اما... خاطره های من را چرا؟!!