ما آدمهای چند رویی هستیم... دوست داریم احساسات واقعی‌مان را پنهان کنیم. کسی نفهمد واقعا توی سرمان چه می‌گذرد... مثل من که بعد از مریضی دوست دارم از بین همه‌ی دوستانم فقط آقای شغال بیاید و حالم را بپرسد... یا اس‌ام‌اس بدهد که نگرانم شده... اما نمی‌آید و من هم گله نمی‌کنم... و به روی خودم نمی‌آورم که چقدر منتظرم... و این‌جا آن رویِ من برای این مخفی می‌ماند که فکر می‌کنم باید آدم‌ها خودشان آدم را بخواهند نه این که با گله و شکایت نگه‌شان داشت...
یا مثلِ آن وقتی که می‌بینم فلانی آن‌لاین است و سلام می‌کند و دونقطه ستاره می‌گذارد و می‌نویسد دلش برایم تنگ شده است... منم نمی‌گویم که هی رفیق... چرا زیر آب من را زدی؟ مگر ما با هم دوست نبودیم؟ تازه کاش من حرفی زده بودم... یا کاری کرده بودم... دلم از این می‌سوزد که دقیقا چطور توانستی این‌قدر مرا خبیث نشان بدهی... اما نمی‌گویم... دو نقطه ستاره برایش می‌گذارم... تشکر می‌کنم... و جای این که بگویم کاش یک دلیل برای نارفیقی‌ات داشتی، می‌گویم فرصت کردی به ما سربزن! این‌جا این رویِ من لابد برای این مخفی می‌ماند که من آدم دعوا و جر و بحث نیستم... جای این که حس واقعی‌ام را بریزم بیرون، دل‌شکسته و قربانی‌طور آن آدم را می‌گذارم کنار و هی دوست دارم به خودم بگویم شاید اشتباه می‌کنی... شاید اشتباه می‌کنی...
آدمهای روبرو هم همین‌اند... حتی آدمی که فکر می‌کنی آن‌قدر صاف و ساده است که همه‌چیزش رو است... یک هو می‌بینی کلافه و بی حوصله دارد نگاهت می‌کند و روی فرمان اتومبیل با انگشتاش ضرب گرفته... با موسیقی نه... یک جوری که نشان می‌دهد مضطرب است. هی می‌گوید: - چرا به من زنگ نزدی؟ تو با من تعارف داری؟ ینی من نمی‌توانم ببرمت دکتر؟!
تعجب می‌کنی که چرا این موضوع این‌قدر برایش مهم شده‌است برای بار چندم الکی لبخند می‌زنی و توجیه می‌کنی:
- جمعه صبح کلاس داشتی. من هم الان خوبم... اما یک چیزی مانده‌است... و درست موقع خداحافظی وقتی می‌خواهی از ماشین پیاده شوی می‌ریزد بیرون: "اگه برگشت بهم بگو... خب؟"
بعد من که خودم آدم چند رویی هستم به خودم می‌گویم عب ندارد. مردها هم برای هر روی‌شان دلیلی دارند. لابد این روی‌اش هم باید برای این مخفی بماند که من خیال نکنم مهم هستم... که یادم باشد ما عاشق هم نیستیم... و برگشتن آن آدمِ قبلی هم خیلی مهم نیست، فقط می‌خواهد بداند که برگشته یا نه! برای همین من هم خودم را می‌زنم به خنگی و می‌خندم: چی شد که فکر کردی برمی‌گرده؟ دیوونه! خداحافظ!
